Projeye  başladığımızda bizi yönlendiren ilk kusurlu bilgi burasının düz bir kenti savunmak  için insan eliyle doldurulmuş bir tepe olduğu idi. Dolayısıyla buradaki toprağın üzerindeki yapıların ağırlığını taşıyamacağı ve üzerindeki önemli yapılarla birlikte çökmek üzere olduğu bilgisi idi.

Bu dramatik durum karşısındaki tabi ki dayanamadık ve yok olmanın şiirsel duygusu eşliğinde fikir maketleri ürettik. 

Tepeyi bir bütün olarak kabul edip toprak, alçı, kil, kumdan oluşan farklı malzemelerle ürettiğimiz 1/2000 ölçekli tepe maketlerini kırdık. Toprağın nasıl kırıldığı bizi yönlendirecekti. Biraz da zamanın yerine geçip bu kaçınılmaz süreci hızlandırdık da denebilir. 

Bu çöküş izlerinden bir kırılma şeması üretmeye çalıştık. Bütün alan nasılsa çökecekti ve bütün yaşanmışlıklarıyla birlikte tepeyi kırmak ve bu kırıklardan ulaşılan bazı mekanları zemin altında kurmak ve bu kırıkları da etraftaki akslara bağlamak heyecanlı bir fikirdi.

Fakat sonra bu fikri bir kaç hafta nadasa bıraktık. 

Geri baktığımızda daha farklı hissediyorduk.

Bu kadar tarihe tanıklık etmiş bir yerde bu hırçınlık niye?

İşte insan, yapmadan duramıyordu.

Düşündükçe sakinledik. 

Tarihini doğruca araştırdıktan sonra biraz, yeri gördükten sonra ise tamamen vazgeçtik. 

Her gelen pek çok şey yapmıştı buraya. 

Danışman bir hocamız dedi ki; 

“yahu şu tepeyi bir rahat bırakın...”